Διηλεκτρικές Ιδιότητες Σύνθετων Πολυμερών

Abstract

Θέμα της διπλωματικής εργασίας είναι οι διηλεκτρικές ιδιότητες σύνθετων πολυμερών, με την αναγκαιότητα ενασχόλησης με το συγκεκριμένο ζήτημα να προκύπτει από το μεγάλο εύρος των εφαρμογών τους και την ανάγκη επίτευξης επιθυμητών ιδιοτήτων ανά εφαρμογή. Για το σκοπό αυτό έγινε η σύγκριση δοκιμίων που έχουν παρασκευαστεί από σκέτη ρητίνη με αντίστοιχα δοκίμια που έχουν προσμίξεις σωματιδίων οξειδίου του αργιλίου ή οξειδίου του σιδήρου, σε διαφορετικά ποσοστά συγκέντρωσης και στη συνέχεια μετρήθηκε η μονωτική τους ικανότητα μέσω των μεγεθών της διηλεκτρικής σταθεράς και της εφαπτόμενης απωλειών, εφαρμόζοντας τάση σε χαμηλές - βιομηχανικές συχνότητες (20Hz- 1MHz) και σε ψηλές- τηλεπικοινωνιακές συχνότητες (1MHz- 1GHz).Όσον αφορά στις υψηλές συχνότητες παρατηρήθηκε πολύ μικρή αύξηση της εφαπτομένης απωλειών για πρόσμιξη συγκέντρωσης του 5% αλουμίνας σε σχέση με το δοκίμιο της σκέτης ρητίνης, αυξητική μεταβολή της διηλεκτρικής σταθεράς σε σχέση με την πρόσμιξη με αλουμίνα, όχι όμως αναλογικά με την ποσότητα αυτής της πρόσμιξης, μικρή απόκλιση των τιμών της εφαπτομένης απωλειών για την περίπτωση προσμίξεων οξειδίου του σιδήρου μόνο στη συγκέντρωση του 5%, ενώ όσον αφορά στη μεταβολή της διηλεκτρικής σταθεράς για τις προσμίξεις με οξείδιο του σιδήρου η επίδραση των προσμίξεων ήταν πολύ μικρή (και για συγκεντρώσεις προσμίξεων μεγαλύτερες του 1%).Στην περίπτωση των χαμηλών συχνοτήτων η εφαπτομένη απωλειών όσον αφορά στις προσμίξεις αλουμίνας παρουσίασε συντονισμό στο εύρος συχνοτήτων 20-100 Hz, με τη μεγαλύτερη τιμή να σχετίζεται με τη συγκέντρωση του 5% (χωρίς όμως να υφίσταται αναλογική μεταβολή με την αύξηση της συγκέντρωσης πρόσμιξης), ενώ στο φάσμα 100 Hz - 1MHz η τιμή της εφαπτομένης απωλειών ήταν μικρότερη για κάθε πρόσμιξη σε σχέση με αυτή της καθαρής ρητίνης. Ανάλογες παρατηρήσεις ισχύουν και για την περίπτωση της διηλεκτρικής σταθεράς όσον αφορά στις προσμίξεις αλουμίνας και οξειδίου του σιδήρου. Τέλος, η μεταβολή της εφαπτομένης απωλειών της πρόσμιξης με οξείδιο του σιδήρου σε σχέση με την καθαρή ρητίνη είναι πολύ μικρή.