Μελέτη Επί Της Αυτόματης Ανακατασκευής Θραυσμένων Αντικειμένων Εφαρμογή Σε Αρχαιολογικά Ευρήματα

Abstract

Στην εργασία αυτή μελετάται μία μεθοδολογία ανακατασκευής τρισδιάστατων αντικειμένων. Το σύστημα που αναπτύχθηκε με βάση αυτή και μελετήθηκε στην παρούσα διπλωματική εργασία, βασίζεται στη βέλτιστη ταύτιση τμημάτων των τρισδιάστατων αντικειμένων. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιήθηκαν θραύσματα τοιχογραφίας που βρέθηκαν σε ανάκτορο στην Τίρυνθα και η τρισδιάστατη πληροφορία τους αποκτήθηκε μέσω σάρωσης από 3D-scanner. Η μεθοδολογία απορρίπτει ενώσεις μεταξύ θραυσμάτων μέσω τριών απορριπτικών κριτηρίων- υπέρβαση κάποιου μέγιστου εμβαδού μεταξύ των τομών δύο θραυσμάτων, υπέρβαση κάποιας μέγιστης γωνίας μεταξύ των ευθύγραμμων αντιπροσώπων των δύο σε σύγκριση τμημάτων των θραυσμάτων και υπέρβαση κάποιου μέγιστου μήκους αλυσίδας του δεύτερου θραύσματος, σε σύγκριση με το μήκος της πρώτης αλυσίδας. Αυτές οι κρίσιμες τιμές εξαρτώνται από τη φθορά που έχουν υποστεί τα κομμάτια της τοιχογραφίας τόσο κατά τη θραύση τους όσο και από την αποθήκευσή τους. Γι’ αυτό το λόγο, αρχικά έγινε αριθμός δοκιμών ώστε να βρούμε τα όρια αυτών των τιμών ώστε το σύστημα να απαντάει με τις ελάχιστες δυνατές πιθανές ενώσεις αλλά να περιλαμβάνεται σε αυτές και η σωστή, εάν υπάρχει.Τα αποτελέσματα της παρούσης διπλωματικής κατέδειξαν την ισχύ της μεθόδου εικονικής συγκολλήσεως θραυσμένων αντικειμένων, καθώς ελέγχθηκε εάν πέντε το πλήθος κονιάματα ταίριαζαν μεταξύ τους ανά ζεύγη. Οι εικονικές συνενώσεις που προτάθηκαν συμπεριελάμβαναν πάντα την ορθή, δηλαδή αυτή που έγινε δεκτή από τους αρχαιολόγους και τους συντηρητές. Αυτό από μόνο του συνιστά μία σημαντικότατη επιτυχία της μεθοδολογίας και του συστήματος, διότι επιβεβαιώνει ότι το σύστημα μπορεί να περιορίσει δραματικά υπέρ του χρήστη τον αριθμό των πιθανών συνενώσεων που πρέπει να ελέγξει. Πέραν αυτού, το σύστημα σε πολλές περιπτώσεις έδωσε μοναδική λύση την δέουσα.