Βελτιστοποίηση Επενδυτικού Χαρτοφυλακίου Συμπεριλαμβάνοντας Την Ενεργειακή Και Περιβαλλοντική Εταιρική Ευθύνη

Abstract

Σύμφωνα με την παραδοσιακή αντίληψη, η επιχείρηση είναι μία μονάδα που ενδιαφέρεται μόνο για τους μετόχους της και την αύξηση των κερδών της. Λαμβάνοντας υπόψη την σημερινή πολυδιάστατη αλληλεπίδραση μίας επιχείρησης με την κοινωνία και το περιβάλλον, η παραπάνω αντίληψη κρίθηκε απαραίτητο να αναθεωρηθεί. Η επιχείρηση πλέον αντιμετωπίζεται ως μία οικονομική οντότητα, η οποία ασκεί τις δραστηριότητες της έχοντας ως στόχο την ικανοποίηση όλων των ενδιαφερόμενων μερών της κοινωνίας. Οι επιπτώσεις που προκαλούνται στο περιβάλλον από τη λειτουργία των επιχειρήσεων υπογραμμίζουν περαιτέρω την αναγκαιότητα θεσμοθέτησης της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης (EKE). Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εργασίας μελετάται ένα πολυκριτηριακό πρόβλημα βελτιστοποίησης, όπου ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα (αποφασίζων) έχει να επιλέξει από ένα σύνολο εταιριών που ζητούν οικονομική βοήθεια (δάνειο). Στόχος είναι η μεγιστοποίηση της συνολικής οικονομικής αποδοτικότητας, αλλά και της συνολικής ΕΚΕ, υπό διάφορους περιορισμούς που αναφέρονται σε συγκεκριμένες πολιτικές. Συνεπώς αναζητείται το βέλτιστο χαρτοφυλάκιο εταιριών. Το πρόβλημα είναι ακέραιο (integer programming), εφόσον οι μεταβλητές απόφασης είναι δυαδικές, διότι αυτές αναφέρονται στο αν επιλέγεται ή όχι η ν-οστή εταιρία για χορήγηση δανείου. Η διατύπωση αυτή του προβλήματος έρχεται σε συμφωνία με την παραπάνω διαπίστωση, εφόσον εκτός από την οικονομική αποδοτικότητα μίας εταιρίας, δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην κοινωνική της ευθύνη.Πρώτο βήμα για την προσέγγιση αυτού του προβλήματος ακέραιου προγραμματισμού αποτελεί η ανασκόπηση προβλημάτων βελτιστοποίησης με συνεχείς μεταβλητές, τα οποία βρίσκουν εφαρμογή στο χώρο των ενεργειακών επιχειρήσεων. Η χρησιμοποίηση της θεωρίας χαρτοφυλακίου στον ενεργειακό σχεδιασμό αποτελεί ένα παράδειγμα το οποίο συναντάται συχνά στη διεθνή βιβλιογραφία.Στη συνέχεια, το πρόβλημα μοντελοποιείται και παράγεται το άριστο κατά Pareto μέτωπο στη γλώσσα GAMS, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο ε-constraint για να διαχειριστούμε το γεγονός ύπαρξης 2 αντικειμενικών συναρτήσεων. Τέλος, χρησιμοποιείται η μέθοδος Monte Carlo για την εισαγωγή της αβεβαιότητας στις μεταβλητές εισόδου και εξάγονται συμπεράσματα από την εφαρμογή της παραπάνω μεθοδολογίας.