ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΡΙΣΕΩΝ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟ ΚΛΑΔΟ

Abstract

Σκοπός της εν λόγω εργασίας ήταν να εξετάσει την διαχείριση κρίσεων στον τουριστικό τομέα, εστιάζοντας στον τουριστικό κλάδο της Ρόδου. Στο θεωρητικό μέρος παρουσιάζονται οι κρίσεις ως φαινόμενο και η διαχείριση τους, τα είδη των κρίσεων και τα χαρακτηριστικά τους. Επιπλέον, παρουσιάζονται οι φάσεις εξέλιξης των κρίσεων, η διαχείριση και οι διεργασίες αντιμετώπισης “Crisis management”, η μέθοδος αναχαίτισης, πρόληψης και διαχείρισης μίας κρίσης και οι οργανωτικές δομές επειδή είναι παράγοντες που επηρεάζουν την αντίδραση ενός οργανισμού σε μία κρίση καθώς και τα στάδια διαχείρισης κρίσεων. Τέλος, παρουσιάστηκαν συστήματα προειδοποίησης κρίσεων, οι αρμόδιοι φορείς και ορισμένες εφαρμογές σχεδίων ετοιμότητας. Εξετάστηκαν τρεις διαφορετικές μελέτες κρίσεων που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα και ειδικότερα στο νησί της Ρόδου και ανέτρεψαν τα δεδομένα στον τουριστικό κλάδο αλλά και στην κοινωνία του νησιού. Η πρώτη περίπτωση αφορά τις προκλήσεις της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα τον τρόπο αντιμετώπισης της και τα αποτελέσματα της διαχείρισης της. Η δεύτερη περίπτωση αφορά την υγειονομική κρίση από τον covid-19. Πραγματοποιήθηκε έρευνα με ερωτηματολόγια σχετικά με τις επιπτώσεις στον τουριστικό κλάδο και τις ενέργειες ανάκαμψης του τουρισμού μετά τη λήξη της. Η τρίτη περίπτωση αφορά τις μεγάλες πυρκαγιές που ξέσπασαν τον Ιούλιο του 2023, στο νησί της Ρόδου και έπληξαν σε μεγάλο βαθμό το νότιο τμήμα του νησιού. Διενεργήθηκε έρευνα με ερωτηματολόγια σχετικά με τις επιπτώσεις στον τουριστικό κλάδο, την ετοιμότητα, την εκπαίδευση και ανταπόκριση των δομών και του Ροδιακού λαού στην διαχείριση της κρίσης, την ανάκαμψη από αυτήν και την επανεκκίνηση του τουριστικού προϊόντος, στο οποίο στηρίζεται η οικονομία του νησιού καθώς οι συνέπειες ήταν καταστροφικές για το περιβάλλον, τις ξενοδοχειακές μονάδες και τις κατοικίες. Τα αποτελέσματα των ερευνών έδειξαν τις ανεπάρκειες των δομών ως προς την άμεση αντιμετώπιση και υποτίμηση των κρίσεων αλλά ανέδειξαν την αποφασιστικότητα, ετοιμότητα και την κινητοποίηση του πληθυσμού σε καταστάσεις υγειονομικών κρίσεων και φυσικών καταστροφών. Τέλος αναδεικνύεται η ανάγκη εκπαίδευσης και εξοικείωσης των δομών και του πληθυσμού σε ενδεχόμενες μελλοντικές παρόμοιες καταστάσεις.