«Ο ρόλος της Διοίκησης Ανθρώπινου Δυναμικού σε συνθήκες κρίσης: η περίπτωση της πανδημίας COVID-19»

Abstract

Η παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά τον στρατηγικό ρόλο της Διαχείρισης του Ανθρώπινου Δυναμικού (ΔΑΔ) σε περιόδους κρίσεων, με έμφαση στην πανδημία COVID19. Σκοπός της είναι να αναδείξει τον τρόπο με τον οποίο οι οργανισμοί μπορούν να ενισχύσουν την ανθεκτικότητα, την αποδοτικότητα και τη βιωσιμότητά τους μέσω της ενδυνάμωσης του ανθρώπινου δυναμικού. Καθώς οι κρίσεις προκαλούν έντονη αναστάτωση στις επιχειρήσεις, η ευελιξία ,η ψυχολογική υποστήριξη και η στρατηγικά ευθυγραμμισμένη διαχείριση του προσωπικού κάθε επιχείρησης καθίσταται κρίσιμη και αναγκαία. Η μελέτη αυτή αναλύει θεωρητικά και εμπειρικά τον ρόλο της ΔΑΔ στην ενίσχυση της οργανωσιακής προσαρμοστικότητας και παρουσιάζει συγκεκριμένες στρατηγικές, όπως η διοίκηση υψηλής απόδοσης, η διαχείριση ταλέντων και η ανάπτυξη κουλτούρας μάθησης. Επιπλέον, διερευνά τις σχέσεις εμπιστοσύνης, δέσμευσης και ψυχολογικής ανθεκτικότητας που επηρεάζουν άμεσα την απόδοση και την ευημερία των εργαζομένων. Το ερευνητικό μέρος βασίζεται σε ερωτηματολόγια που συμπληρώθηκαν από εργαζόμενους σε διάφορους κλάδους, ενώ εμπλουτίζεται από μελέτες περίπτωσης (PwC, Iberia, κ.ά.) και αναφορές της Randstad. Τα αποτελέσματα των ευρημάτων δείχνουν ότι οι επιχειρήσεις που ενίσχυσαν τη διαφάνεια, επένδυσαν στην εκπαίδευση και προώθησαν την ψυχολογική υποστήριξη των εργαζομένων, κατάφεραν να διατηρήσουν την παραγωγικότητα, την αποδοτικότητα και την εμπιστοσύνη εν μέσω αβεβαιότητας. Η εργασία καταλήγει σε συγκεκριμένες προτάσεις πολιτικών για το μέλλον της ΔΑΔ όπως την ενίσχυση της ηγεσίας, την καλλιέργεια κουλτούρας μάθησης, την εφαρμογή στρατηγικών διαφορετικότητας και την ενδυνάμωση των εργαζομένων ως ενεργούς παράγοντες προσαρμογής και καινοτομίας. Συνολικά, προτείνεται ένα συστημικό μοντέλο διοίκησης που συνδυάζει τις λειτουργικές ανάγκες με τις ανθρώπινες αξίες, ως μοχλός επιβίωσης και εξέλιξης σε περιόδους κρίσης.